استقلال یکی از سه شعار کلیدی ملت ایران در جریان نهضت اسلامی امام خمینی(ره) بود که در راهپیمایی‌های میلیونی ملت در قبل و بعد از انقلاب همواره با فریادهای بلند به جهانیان اعلام شد.
استقلال ایران در دوره‌های سلطنت قاجار و پهلوی لگد کوب دربار، روسیه و انگلیس و در دوران معاصر زیر چکمه های آمریکاییها بود. امام خمینی(ره) آن روز که در نطق تاریخی کاپیتولاسیون فریاد استرجاع بر آورد و فرمود: "عزت ما پایکوب شد، عظمت ایران از بین رفت، بیرق سیاه بالای بازارها و سرخانه‌ها بزنید. دولت ایران استقلال کشور را فروخت ما با این مصیبت چه کنیم. اگر نفوذ روحانیون باشد نمی‌گذارد این ملت یک روز اسیر انگلیس و یک روز دیگر اسیر آمریکا شود. اگر نفوذ روحانیون باشد نمی‌گذارد یک دست نشانده آمریکایی این غلط ها را بکند از مملکت بیرونش می کنند"(1)
دغدغه حفظ استقلال کشور و حفظ هویت اسلامی و ایرانی برای امام(ره) فوق العاده اهمیت داشت.
در طول تاریخ ایران و در عرض نهضت های یکصدسال اخیر هیچ رهبری از رهبران ایران را نمی‌توانیم نشان دهیم که نسبت به استقلال کشور و عزت ایرانیان این قدر حساس باشد.
هنوز فریادهای امام(ره) در آبان سال 43 در گوش ملت ایران طنین مردم دوستی و استقلال خواهی خود را دارد.
ملت ایران برای صیانت از استقلال خود صدها هزار شهید تقدیم انقلاب کرده است و از پرداختن هیچ هزینه‌ای ابا ندارد رهبر معظم انقلاب اسلامی دیروز در دیدار فرماندهان نیروی هوایی روی مفهوم استقلال و مبانی آن تاکید فرمودند و تامین و حفظ استقلال را فقط در سایه تکیه کردن به اصول و ارزشهای انقلاب دانستند و فرمودند؛ "می خواهند القا کنند که استقلال با پیشرفت منافات دارد."
غرب تمام قد در برابر ملت ایران ایستاد تا ملت ایران در سایه استقلال خود به پیشرفت نرسد. آنها بی شرمانه جنگ داخلی، جنگ سخت و نرم را بر ملت تحمیل کردند اما موفق نشدند و به تهدید و تحریم روی آوردند شکست خوردند. امروز از در گفتگو وارد شده اند باید هوشیار بود تا دشمنی که از در و پنجره و دیوار نتوانست وارد شود از در "مذاکره" وارد نشود و نیات شوم خود را در ضربه به استقلال کشور پیگیری کند.
مذاکرات هسته ای آزمونی سخت برای دولتمردان برای صیانت از استقلال کشور است. اولا باید دقت شود غیر از مذاکرات هسته‌ای ما را به چیز دیگری مشغول نکنند ثانیا مذاکرات در فرایند گفتگو با 1+5 پیش رود و از هرگونه مذاکرات دو جانبه با آمریکا دشمن اصلی انقلاب اسلامی پرهیز شود.
ثالثا: پیشروی در اصل مذاکرات به گونه ای باشد که هیچ پلی پشت سر خراب نشود که اگر مذاکرات به نتیجه نرسید به سلامت به نقطه صفر برگردیم.
ملت ایران و نخبگان حوزه و دانشگاه مراقب این گفتگوها هستند نقدهای مشفقانه آنان از سوی دولت باید به دیده خریداری نگاه شود.
اگر نقدها بی پاسخ بماند ملت در تصمیم خود در پرداختن بهای سنگین برای استقلال تردید نمی کند.
یکی از مسائلی که دیروز مقام معظم رهبری درباره مفهوم استقلال فرمودند؛ مقابله با قدرت مداخله گری دشمن است. موضوع عدم مداخله در امور کشورها و احترام به استقلال دولتها و ملتها یکی از اصول شناخته شده منشور سازمان ملل است.
آمریکائیها و برخی دولت های غربی با پررویی تمام با مداخله در امور داخلی ایران حقوق بین الملل را زیر پا می گذارند و از آن ابا هم ندارند، و حتی از میان ملتها شروع به سربازگیری در نهادهای نظامی، امنیتی، رسانه ای خود می کنند و هیچ گونه پنهان سازی در مقابله با دولت های مستقل ندارند.
در جریان فتنه 88 انگلیسی ها و آمریکاییها وقیحانه با بازی دادن برخی از عناصر غافل و فریب خورده فتنه ای را به ملت ایران تحمیل کردند هر چقدر رهبری انقلاب و دلسوزان جامعه به آنها نصیحت کردند که استقلال کشور را برای ارضای جاه طلبی خود نفروشید گوششان بدهکار نبود.
آنها نه تنها حاضر نشدند از حمایت اجانب تبری بجویند بلکه اصرار داشتند این خیانت و خودفروشی را موجه جلوه دهند. اما ملت ایران این ننگ را نپذیرفت و در قیام تاریخی 9 دی سال 88 آنها را به نام و آدرس مشخص محکوم کرد و از مقامات قضائی خواستار اعمال اشد مجازات برای آنها شد.
همین چند روز پیش وندی شرمن حمایت خود را از سران فتنه اعلام کرد و آنها را تحت الحمایه دولت آمریکا نامید. واقعا این رسوایی را به کجا باید برد؟ کسانی که روزگاری ادعای پیروی از امام و مبارزه با آمریکا را داشتند امروز به جایگاهی سقوط کرده اند که یک پیرزن آمریکایی به عنوان معاون وزیر خارجه آمریکا بیاید از آنها حمایت کند و آنها به این حمایت دل خوش کنند.
اهل فتنه باید بدانند آن روز که امام(ره) میخ استقلال ایران را در نطق تاریخی کاپیتولاسیون کوبید، ریشه شجره خبیثه شاه را که تا دندان وابسته به آمریکا بود به کمک مردم از زمین کند و به زباله دان تاریخ انداخت. کندن ریشه کسانی که حلقه اتصال آنها با غرب به تارمویی بسته است برای ملت ایران هیچ هزینه و زحمتی نخواهد داشت.
پی‌نوشت:
1- تاریخ سیاسی معاصر ایران- جلد دوم- جلال الدین مدنی- صفحه 102
ایمان