(6 اسفند 98)
1- ملت ایران در ادای تکالیف خود برای یک انتخابات پرشور و آبرومند چیزی کم نگذاشتند. مجریان و ناظرین انتخابات همپای مردم 20 ساعت پای صندوقهای رأی ایستادند و آرای مردم را گرفتند. درست است سطح مشارکت نسبت به انتخاباتهای گذشته کم بود، اما همین سطح مشارکت، تنه به تنه مشارکت مردم در مطرحترین دموکراسیهای جهان میزند.
2- در انتخابات اخیر نه دوقطبی آنتاگونیستی شکل گرفت و نه رقبا در یک فهرست مشترک، متمرکز بودند. اصولگرایان در درجه اول به دلیل حفظ اقتدار و امنیت ملی به پای صندوق رأی آمدند و البته دلخور هم بودند که چرا فهرست وحدت دیر شکل گرفت. اصلاحطلبان هم سردرگم در چند فهرست بودند و چون کارنامه دولت و مجلس فعلی پر از خالی بود، حرفی به عنوان «گفتمان اصلاحطلبی» نداشتند. آنها معمولا در انتخابات «نه به رقیب»، «رقیبهراسی» را به عنوان یک تاکتیک موفق به کار میگرفتند، اما هرچه گشتند، چیزی پیدا نکردند و تاکتیکهای گذشته آنها هم سوخته بود و به کار نمیآمد.