هویت مذاکره‌کنندگان و ماهیت مذاکرات هسته‌‌ای

5 کشور مذاکره‌کننده با ایران بویژه آمریکا بر انبوهی از سلاح‌های هسته‌ای در زرادخانه‌های اتمی خود تکیه زده‌اند. آنها کلاهک‌های هسته‌ای آماده شلیک را به سوی هدف‌های مورد نظر قرار داده‌اند. نیمی از این ظرفیت‌ هسته‌ای برای انهدام بیش از 10بار سکنه کره‌زمین کفایت می‌کند. اما جامعه جهانی - بخوانید همین جماعت فزون طلب- هیچ نگرانی ندارد. روسیه و آمریکا و اروپا به خاطر بحران اوکراین تا آستانه یک جنگ هسته‌ای پیش رفتند و پوتین صریحا به این موضوع تفوه کرد. اما هیچ‌گاه جامعه‌جهانی از وقوع یک جنگ هسته‌ای قریب‌الوقوع و تیره شدن روابط مسکو با واشنگتن و اتحادیه اروپا نگرانی به خود راه نداد. اصلا صلح جهانی هم از این هفت‌تیرکشی هسته‌ای به خطر نیفتاد.

امروز بیشترین سلاح هسته‌ای در اختیار آمریکاست. کشوری که در جنگ جهانی دوم با آنکه جنگ خاتمه یافته و ژاپن هم تسلیم شده بود اعلام کرد با کسی شوخی نداریم. دستمان روی ماشه هسته‌ای است، هر وقت و به هر کشور خواستیم، شلیک می‌کنیم. آنها در "ناکازاکی" و "هیروشیما" ده‌ها هزار نفر را با بمب هسته‌ای سوزاندند و البته هیچ نگرانی هم در جامعه جهانی ایجاد نشد. امروز ژاپن، آلمان، برزیل و برخی کشورهای پیشرفته جهان با ساخت بمب هسته‌ای، چند دقیقه فاصله دارند. اما جامعه جهانی به هیچ وجه نگرانی از آنها ندارد و حتی آلمان به پنج کشور بزرگ هسته‌ای پیوسته و یک طرف مذاکره با ایران است. هند و پاکستان هر دو سلاح هسته‌ای دارند و پس از دو دور جنگیدن با سلاح متعارف اکنون هر دو دست روی ماشه هسته‌ای برای وقوع جنگ احتمالی آینده دارند. اما همین دو کشور، هیچ حساسیتی را در جهان در مورد خطر هسته‌‌ای برنینگیخته‌اند و طرف مذاکره با هیچ قدرت هسته‌ای هم نیستند. اکنون رژیم صهیونیستی حداقل 200 کلاهک هسته‌ای دارد، عضو ان‌پی‌تی هم نیست و اجازه بازرسی تاسیسات هسته‌ای خود را به احدی از سازمان‌های جهانی هم نمی‌دهد. با این وجود، هیچ نگرانی در جامعه جهانی از رژیم اشغالگر قدس دیده نمی‌شود. رژیمی که طی 50 سال گذشته یک ملت را از سرزمین خود بیرون کرده و به کشورهای همسایه خود تعرض نظامی داشته است و سرزمین‌های اشغالی را به صورت یک زندان بزرگ اداره می‌کند و در جهان از لحاظ نقض حقوق بشر مقام اول را دارد.

کره‌شمالی پس از چند دور گفتگو با اشرار جهانی دید فایده‌ای ندارد، بمب هسته‌ای خود را آزمایش کرد و اعتنایی به تهدیدهای استکبار جهانی هم نکرد و البته هیچ نگرانی هم برای جامعه جهانی به وجود نیاورد.

اما 10 سال است می‌گویند جامعه جهانی - بخوانید قدرت هسته‌ای - احساس خطر می‌کند و می‌خواهد از دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای جلوگیری کند.

ما هم 10 سال است می‌گوییم قصد ساختن بمب هسته‌ای نداریم نه به علت اینکه شما نگران آن هستید چون اصلا چنین نگرانی‌ای وجود ندارد. اگر وجود داشت کشورهای دارنده سلاح هسته‌ای تن به خلع سلاح هسته‌ای می‌دادند.

ما می‌گوییم پیرو دینی هستیم که به ما اجازه ساخت سلاح کشتار جمعی نمی‌دهد و ما اولین مدعی شما هستیم که چرا سلاح هسته‌ای ساختید، چرا آن را به کار بردید و چرا با آن جهان را تهدید می‌کنید؟ ما 10 سال است می‌گوییم اگر می‌خواستیم بمب بسازیم نه عضو ان‌پی‌تی می‌شدیم و نه به بهانه‌های
به اصطلاح اعتمادسازی غرب پاسخ می‌دادیم.

هرکس که صورت مسئله را تا اینجا دقیق خوانده باشد، می‌تواند حدس بزند هویت مذاکره‌کنندگان و ماهیت مذاکره‌ هسته‌ای در 10 سال گذشته و نوع نگرانی جامعه جهانی چه بوده است.

آنها اگر نگران ساخت سلاح هسته‌ای توسط ایران بودند باید این نگرانی را قبلا با تن دادن به معاهدات خلع‌سلاح هسته‌ای، آن هنگام که ما حتی یک آجر هم در ایران برای بنای استفاده از فناوری صلح‌آمیز هسته‌‌ای روی هم نگذاشته بودیم، از خود نشان می‌دادند. ما اعلام کردیم در راهبرد دفاعی جمهوری اسلامی، سلاح هسته‌ای جایی ندارد. به همین دلیل پرچمدار خلع‌سلاح هسته‌ای در جهان هستیم و طی 12 سال گذشته باب گفتگو را نبستیم، سال 82 تمام فعالیت‌های هسته‌ای را داوطلبانه تعلیق کردیم و یک‌سال هم گفتگو کردیم،‌اما آنها گفتند به چیزی جز جمع کردن بساط هسته‌ای ایران رضایت نمی‌دهیم. آنها هم ناجوانمردانه پرونده هسته‌ای ایران را به شورای امنیت سازمان ملل بردند، همان‌جا که پخت‌وپز مصوبات در دست خودشان بود. به آنها گفتیم ما عضو ان‌پی‌تی هستیم، نص صریح بند "C" از ماده 13 اساسنامه آژانس به ما اجازه می‌دهد تا 90درصد غنی‌سازی داشته باشیم. پاسخ دادند آژانس بی‌آژانس، اینجا ما تصمیم می‌گیریم. لذا علاوه بر قطعنامه‌های ظالمانه شورای امنیت، شروع کردند به اعمال تحریم‌های یکجانبه و چند جانبه. تحریم‌ها را حتی به اقلامی مثل دارو هم تسری دادند!

اکنون بیش از یک سال از جدی شدن مذاکرات جدید می‌گذرد. آنها در توافق ژنو تعهداتی را قبول کردند، اما به آنها عمل نکردند. جمهوری اسلامی برای نشان دادن حسن‌نیت خود به توافق ژنو عمل کرد اما پس از یک سال گفتگوی بی‌حاصل، آنها برگشته‌اند به خانه اول و حرف‌هایی می‌زنند که واقعا شنیدنی است!

آنها می‌گویند:

- غنی سازی را یا تعطیل کنید یا در حد نمایشی و کاریکاتوری نگه دارید.

- اجازه دسترسی به دانشمندان هسته‌ای ایران را بدهید تا لیست آنها را برای ترور به جوخه‌های ترور رژیم صهیونیستی بدهیم.

- اجازه دسترسی به اماکن هسته‌ای را فراتر از مقررات آژانس بدهید.

اگر این کارها را کردید پس از 15 سال که ما مطمئن شدیم به اهداف خود رسیدیم، در مورد لغو تحریم‌ها تصمیم می‌گیریم. اگر هم به توافق برسیم این یک توافق هسته‌ای است، تحریم‌هایی را که مربوط به آن است برمی‌داریم، اما همه تحریم‌‌ها مربوط به هسته‌ای نیست. غالب تحریم‌‌ها به دلیل "نقض حقوق بشر" و "حمایت از تروریسم" وضع شده و آنها به ما مربوط نیست!

در مورد نقض حقوق بشر هم بخواهیم مذاکره کنیم سال ها طول می‌کشد.

آنها می‌گویند چرا عده‌ای را در ایران که می‌خواهند نظام را سرنگون کنند به زندان و مجازات‌های قانونی محکوم می‌کنید؟ این نقض حقوق بشر است! در مورد "حمایت ازتروریسم" می‌گویند چرا شما از ملت فلسطین دفاع می‌کنید، چرابه کودک‌کشی رژیم صهیونیستی در غزه اعتراض می‌کنید؟ این حمایت از تروریسم است. می‌گویند چراشما از غصب سرزمین فلسطین و اشغال قدس توسط صهیونیست‌ها دفاع نمی‌کنید!

بعد ما هم می‌گوییم این چه بساطی است در آورده‌اید؟ آخر حرف شما از این رفتار، در موضوع هسته‌ای و مسئله "حقوق بشر" و بازی "حمایت از تروریسم" چیست؟ صادقانه می‌گویند ما دو هدف داریم؛

1- تغییر رفتار مردم ایران

2- تغییر ساختار حکومت ایران

این آخر حرف آنهاست. می‌گویند ما می‌خواهیم برگردیم به دوران پهلوی که همه مصادر حکومتی در ایران، کلید در دست و در اختیار استبداد و استکبار جهانی بود.

هرکسی صورت اصلی مسئله مذاکرات را به طور واقعی ببیند یقین می‌کند مذاکرات نتیجه‌ای جز فریاد مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسرائیل، آن هم با صدای بلندتر از گذشته توسط ملت ایران ندارد. یعنی همین فریادی که طی 36 سال گذشته لحظه‌ای قطع نشده است.دیروز فاش شد گاهی صدای فریاد و اعتراض آقای ظریف در پشت درهای بسته مذاکرات به قدری بالا می‌رود که مامورین امنیتی به داخل می‌آیند و فکر می‌کنند اتفاق ناگواری افتاده است، اما خانم اشتون با خونسردی خطاب به مامورین می‌گوید؛ "ما به این فریادها عادت کرده‌ایم."بدون شک آن فریاد از زیر سقف مذاکرات بیرون می‌آید و طنین صدای آن در منطقه و جهان بزودی شنیده خواهد شد.مذاکرات به پایان رسید.

نتیجه از قبل هم معلوم بود نتیجه‌ای جز بی‌اعتمادی بیشتر به 1+5 و بویژه آمریکا، به دست نیامد. این نتیجه باعث می‌شود ما گام‌های خود را به سوی پیشرفت و اقتدار علمی، محکم‌تر از گذشته برداریم.توافق حقوقی پس از یک سال مذاکره به دست نیامد. تاریخ مصرف توافقنامه ژنو هم به پایان رسید. آنها مجبور هستند یک توافق سیاسی برای تداوم مذاکرات کنند شاید بتوانند این بازی را برای مدتی دیگر ادامه دهند.

محمدکاظم انبارلویی-anbarloee.ir