روز دریادلان

(28 خرداد94)
مرا آن اصل بیداری دگر باره به خواب اندر بداد افیون شور و شر، ببرد از سر ببرد از سر مرا گر آن زبان بودی که راز یار بگشودی هر آن جانی که بشنودی برون جستی از این معبر از آن دلدار دریادل مرا حالیست بس مشکل که ویران می‌شود سینه از آن جولان و کر و فر اگر با مومنان گویم همه کافر شوند آن دم وگر با کافران گویم نماند در جهان کافر

175 جوان رشید، شجاع و با ایمان برای دفاع از شرف، ناموس و استقلال و اقتدار ملت، دل به ‌آب اروند زدند تا به دریای معرفت الهی در دنیای بی‌معرفتی برسند. آنها سه‌شنبه گذشته پس از 

29 سال و 5 ماه و 21 روز غواصی از تهران سر برآوردند. در اینکه آنها چرا از تهران سربرآوردند، اسراری نهفته است. غواصان آمده بودند تا کسانی را که در دریای زخارف دنیا غرق شده‌اند نجات دهند. این پیام را باید درک و سپس دریافت کرد.

سه‌شنبه گذشته تهران یکپارچه شور، هیجان و حماسه بود. سه‌شنبه گذشته روزی بود مثل روز 9 دی 88. 

سه‌شنبه گذشته روزی بود مثل روز 22 بهمن و روز قدس. این روز، روز دریادلا‌ن بود.

دریا، نه، اقیانوسی از انسان‌ها با دل‌های پاک و آکنده از مهر آمده بودند تا به پاس فداکاری و جانبازی 175 جوان، نم اشکی و گفتگویی داشته باشند.

مردم در این روز با این 175 شهید نجوا می‌کردند. زن، مرد، پیر و جوان حتی کودکان با آنها سخن می‌گفتند. مردم لباس غواصی پوشیده بودند و این 175 شهید را از عمق دریای تاریخ پرافتخار این سرزمین بیرون آوردند و بر دوش گرفتند و با افتخار فریاد زدند: «هیهات من الذله، هیهات من الذله.»

مردم آمده بودند تا با زبان حافظ بگویند:  

من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم

محتسب داند که من این کارها کمتر کنم

عشق، دردانه ست و من غواص و دریا میکده

سر فرو بردم در آنجا تا کجا سر بر کنم

سه‌شنبه گذشته در تهران چه خبر بود؟ 175 غواص جوان از عمق آب‌های خروشان اروند در دورترین مرز آبی کشور به یک باره از تهران سر برآوردند و خود را در میان دست‌های پرتوان ملت دیدند. دست‌های ستایش و قدرشناسی، دست‌های مهر، عطوفت و مهربانی!

مردم آمده بودند تا از زبان مولانا فریاد زنند:

بیدار شو بیدار شو هین رفت شب بیدار شو

بیزار شو بیزار شو وز خویش هم بیزار شو

خاموش وصف بحر و دُر کم گوی در دریای او

خواهی که غواصی کنی دَم دار شو دَم دار شو

مردم این روزها دنبال بهانه می‌گردند که مثل روزهای نخستین انقلاب به خیابان‌ها بیایند و خشم و نفرت خود را علیه ستمکاران تاریخ معاصر نشان دهند. سه‌شنبه گذشته مردم از ته دل فریاد می‌زدند: «مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسرائیل!»

مردم سایه سنگین تحریم، تجاوز و ستم قدرت‌های جهانی را بر سر خود حس می‌کنند. مردم دنبال بهانه هستند تا عقده‌های درونی خود را علیه کفر و نفاق بیرون بریزند. مردم در نمایش کینه و خشم مقدس خود علیه استکبار و استبداد جهانی دنبال بهانه هستند. مردم سه‌شنبه گذشته به بهانه تشییع 175 شهید غواص بیرون زدند و کف خیابان‌ها را پر کردند. آنها به بهارستان آمدند تا بگویند انقلاب بهاری اسلام ادامه دارد.

مردم آمده بودند بگویند سرسبزی بهار انقلاب هرگز رنگ زرد پاییز و سرد زمستان نمی‌بیند. مردم به خیابان ها آمده بودند تا به امام خمینی (ره)، امام دل‌های ایرانیان و جهانیان بگویند ما ایستاده‌ایم. آمده بودند تا به غواصان شهید بگویند اگر شما را با دست‌های بسته به شهادت رساندند دست‌های ما باز است و فرزندان این ملت در هوا، زمین و دریا در برابر دشمن با انبوهی از تجهیزات نظامی، ایمانی و قرآنی ایستاده‌اند. مردم آمده بودند به غواصان شهید بگویند امروز نه تنها در تهران صدای شما شنیده می‌شود بلکه طنین صدای شرف و آزادگی شما در بغداد، دمشق، بیروت، صنعا، غزه، منامه و... هم شنیده می‌شود.

این هفته در تهران چه خبر بود؟ این «حضور» حماسی بوی «ظهور» می‌دهد. اینجا تهران است. پایتخت اسلام، پایتخت مملکت امام زمان (عج)! تفسیر تشییع عظیم دردانه‌های به میهن بازگشته چیست؟

اگر از فهم قدسی لسان الغیب بپرسیم، می‌گوید:

«دیدم به خواب دوش که ماهی برآمدی

کز عکس روی او شب هجران سرآمدی

تعبیر رفت یار سفر کرده می‌رسد

ای کاش هر چه زودتر از در درآمدی

ذکرش به خیر ساقی فرخنده فال من

کز در مدام با قدح و ساغر آمدی

آن عهد یاد باد که از بام و در مرا

هر دم پیام یار و خط دلبر آمدی

خامان ره نرفته چه دانند ذوق عشق

دریادلی بجوی دلیری سرآمدی»

دریادلی بجوییم. روز دریادلان گرامی باشد.

محمدکاظم انبارلویی