پاسخ عملی دولت به بدعهدی آمریکا چیست؟

(15 آذر 95)

یک تز غلط از اول انقلاب در مورد شناخت ماهیت آمریکایی ها وجود داشت و آن، این بود که می گفتند در هیئت حاکمه آمریکا یکدستی در مخالفت با انقلاب اسلامی وجود ندارد. اگر دیپلمات باشیم با دیپلماسی می توانیم بین تصمیم سازان و تصمیم گیران آمریکایی شکاف ایجاد کنیم و از طریق این شکاف منافع و مصالح ملی را هم پاسداری کنیم.

طرفداران این تز بنا را گذاشتند بر نفوذ و «لابی»، غیر از گفتگوهای رسمی، گفتگوهای غیر رسمی را سامان دادند تا حدودی هم پیش رفتند. اساس این تز روی اعتماد به آمریکایی ها و نادیده  گرفتن فریب و نیرنگ و از همه مهم تر، خصومت بی حد و حصر واشنگتن نشینان بود.

خبر تصویب مجدد تحریم های 10 ساله توسط مجلس نمایندگان و سنای آمریکا از این باب که نقض مسلم برجام است مهم نیست. چون هر کسی که دو سطر تاریخ مناسبات ایران و آمریکا را طی 50 سال گذشته فقط مرور کرده باشد به راحتی می تواند این نامردی و بدعهدی و نقض پیمان را پیش بینی کند . آنچه مهم است این است که رأی قاطع کنگره آمریکا علیه ملت ایران مبتنی بر یک اجماع است.

آمریکایی ها در تصمیم گیری های خود علیه ملت ایران در سطح سنا و مجلس نمایندگان همیشه جانب احتیاط را رعایت می کردند و مخالف و موافق تصمیمات آنها مشخص بود و هیچ تصمیمی را در حد اجماع اعلام نمی کردند. 

دیروز رئیس مجلس به این مسئله مهم اشاره کرد و اوباما را بی شرافت خواند و گفت: «در حالی که نیمی از اعضای  کنگره از حزب دموکرات هستند  حتی یک نفر از این نمایندگان  نیز در مخالفت با  تمدید  این تحریم رای نداد و این نشان از توافق کل سیستم حکومت آمریکا با تمدید تحریم هاست.

این روند نشان از بی اعتباری رئیس جمهور فعلی آمریکاست. چه طور در هنگام امضای توافقنامه هسته ای رئیس جمهور و اعضای حزب  دموکرات در سنا موفق شدند مانع از اجماع جمهوری خواهان شوند ولی در این مرحله حتی یک نفر از دموکرات ها شأنی برای رئیس جمهور فعلی قائل نشد؟»

امروز باید این سوال کلیدی مطرح شود که چه شده است در شرایطی که دولت ایران بنا را بر گفتگو و مذاکره و تفاهم گذاشته و بیش از دوسال با آمریکایی ها زیر خیمه 1+5 مذاکره کرده و این مذاکرات را در مرئی و منظر جهانیان قرار داده است، چرا آنها به اجماع رسیدند و حرف آخر را به ما زدند؟!

درک خود همین حرف آخر هم یک مقدار هوشمندی سیاسی می خواهد. آمریکایی ها قبلا فشارهای خود را روی این موج تنظیم می  کردند که می خواهند رفتار ایران را تغییر دهند . اکنون صریحا می گویند که می خواهند "رژیم ایران را تغییر دهند"!

هر کس که سواد خواندن و نوشتن داشته باشد و متن برجام را بخواند، می داند که تحریم های 10 ساله نقض متن مقدمه برجام و مواد 21 و 24 و 26 آن است.

در بند (ه) مقدمه برجام صریحا آمده است: برجام موجب لغو جامع کلیه تحریم های شورای امنیت سازمان ملل متحد و همچنین تحریم های چند جانبه و ملی مرتبط با برنامه هسته ای ایران می شود. در بند 21 برجام مشخصا آمده است: «آمریکا اعمال تحریم های مشخص شده در پیوست 2 و 5 را متوقف می سازد و به این توقف ادامه می دهد.» ماده 24 برجام می گوید: آمریکایی ها به همراه اتحادیه اروپا فهرست کامل و جامعی از تحریم ها را مشخص می کند و آنها را لغو می نماید. و از همه مهمتر آمریکایی ها در ماده 26 برجام متعهد می شوند از تحمیل مجدد تحریم ها خودداری کنند.

وضع تحریم های 10 ساله و تحریم هایی که از زمان اجرای برجام، آمریکایی ها به بهانه های مختلف وضع کرده اند نشان می دهد که آنها از همان روز اول برجام را پاره کرده اند. منتها برخی دیپلماتهای مؤدب ایرانی که دلشان به لابی آمریکایی خوش است نمی خواهند به روی خود بیاورند چنین اتفاقی افتاده است.

در تمام دوران خصومت آمریکایی ها با ایران چه در دوران نبرد گرم و سخت جنگ تحمیلی و چه در دوران نبرد سرد و نرم در سال های 78 و 88 که پولهای ما در آمریکا بلوکه بود، آنها جرأت نمی کردند به آن چپ نگاه کنند . اما با امضای برجام و ادامه خصومت ورزی آمریکا، ناکارآمدی لابی ایران در واشنگتن مشخص شد.

آنها 2 میلیارد دلار از پولهای بی زبان ملت را مصادره کردند و در روز روشن در جلوی نگاه جهانیان به یک راهزنی و دزدی آشکار دست زدند. اما دیپلماتهای مؤدب ما حاضر نشدند این خصومت ورزی را در اندازه آن پاسخ دهند.

چرا رئیس جمهور ما در مناسبات خود با آمریکا برخلاف خشم و نفرت مردم از این خصومت ورزی ها، ادب و نزاکت دیپلماتیک را حفظ کرده و حاضر نیست نصف آن بی مهری ها و بدزبانی هایی را که به منتقدین در داخل می کند، به رئیس جمهور آمریکا و دستگاه هیئت حاکمه آمریکا بگوید!

آقای ظریف در پاسخ به خصومت ورزی کنگره آمریکا  اخیرا در واکنشی بی رمق در سفر هند در جمع نخبگان سیاسی این کشور گفته است: "بزرگ کردن دوباره آمریکا اشتباه است زیرا دوران سلطه گری به پایان رسیده است"!

این حرف درستی است، حرف امام (ره) از سال 42 تا 57 و از 57 تا خرداد 68 که به ملکوت اعلی پیوست این بود که آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند و ملت هم این را باور کرد و مردانه پای این سخن ایستاد و دماغ آمریکایی ها را در ایران و منطقه به خاک مالید و نوچه آنها یعنی صهیونیست ها را زیر ضربات مرگ آور جنگ 33 روزه ، 55 روزه و 8 روزه به غلط کردم انداخت!

جناب آقای ظریف! شما بودید که در ماههای اول وزارت خود رفتید به دانشکده ادبیات تهران، مدعی شدید آمریکایی ها تجهیزاتی دارند که ظرف 5 دقیقه می توانند تمام توان دفاعی و نظامی ما را نابود کنند! این توان دفاعی و نظامی آمریکا کجاست که در برابر چند پاسدار، سرنشینان قایق های تندرو در خلیج فارس زانو می زنند و به گریه می افتند و شلوارشان را خیس می کنند؟!

حالا امروز می گویید بزرگ کردن دوباره آمریکا اشتباه است! این اشتباه را شما مرتکب شدید، رفتید با مشتی گرگ و روباه مذاکره کردید و دستاوردی جز "از دست دادههای" پیشرفت های هسته ای نداشتید.

چرا این قدر عجله برای توافقی که دوستان خودتان در دولت می گویند  دستاوردی جز تقریبا هیچ ندارد به خرج دادید؟ چرا هنوز برجام نه به بار بود نه به دار، به عنوان قهرمانان ملی مدال گرفتید و به عنوان پیروز این نبرد دیپلماتیک معرفی شدید؟ جناب آقای ظریف! شما در واکنش نسبت به مصوبه کنگره آمریکا می گویید "در صورتی که به امضای او باما هم برسد اثر اجرایی ندارد."

مفهوم این سخن این است که یک مشت منگل سیاسی در کنگره آمریکا متشکل از هر دو حزب جمهوری خواه و دموکرات زیر بار ننگ نقض یک پیمان بین المللی رفته اند که اصلا اثر اجرایی ندارد. واقعا این حرف درست است؟

اگر واقعا این مصوبات اثر اجرایی ندارد، چرا با آمریکایی ها وارد مذاکره شدید و از جیب ملت میلیاردها دلار خسارت پرداختید و دستاوردهای علمی دانشمندان ایرانی را که به قیمت خون آنها تمام شد، بتن ریختید؟ و از همه مهمتر این قدر عجله برای رسیدن به توافق و انجام تعهدات یکسویه ایران داشتید؟!

اگر این مصوبات اثر اجرایی دارد، فکری بکنید. ملت همان ملت است، محکم ایستاده است و آنچنان مشتی به آمریکایی ها خواهد زد که صدای ترامپ و ترومپ آن در آمریکای لاتین و حتی غرب آسیا به گوش جهانیان برسد.

وقت آن است که ادبیات گفتمانی رئیس جمهور نسبت به آمریکا تغییر کند. وقت آن است که ادبیات سیاسی رئیس دیپلماسی کشور نسبت به دشمن ترین دشمنان اسلام و قرآن و ایران تغییر کند. این تغییر باید از اینجا شروع شود که به آمریکا اخم و به دوستان و منتقدان مشفق در داخل لبخند بزنید. وقت آن است که خصومت بی پایان آمریکایی ها نسبت به ملت ایران توسط دستگاه دیپلماسی کشور درک و متناسب با آن موضع عزت اتخاذ شود.

دیروز رئیس جمهور محترم هنگام تقدیم لایحه بودجه سال 96 حرف های خوب و امیدوار کننده ای زدند و در واکنش نسبت به بدعهدی آمریکا گفتند: «تمدید تحریم ها را نقض فاحش برجام می دانیم و پاسخ قاطع خواهیم داد.» ایشان تأکید کردند: «با هر گونه بدعهدی در اجرای برجام، قاطعانه عمل می کنیم.»

این مواضع، دلگرم کننده است و به اجماع ملی علیه آمریکایی ها در داخل کمک می کند. مردم سؤال می کنند؛ پاسخ قاطع دولت چیست؟ ما پای آن ایستاده ایم، دولت هم باید شجاعانه پای آن بایستد و از هیچ تهدیدی نهراسد.