(28 آذر 96)
اگر به فکر بودجه دفاعی کشور برای تأمین امنیت مردم نباشیم، دشمن حمله کند ده ها برابر آنچه که امروز برای امنیت هزینه می‌کنیم باید هزینه کنیم.
اگر به فکر خشکسالی و خشک شدن تالاب ها و دریاچه ها نباشیم و برای رفع تهدیدات زیست محیطی هزینه نکنیم، فردا برای آوارگی و هجوم مردم به حاشیه شهرها و مشکلات اقتصادی ناشی از آن باید میلیاردها تومان هزینه کنیم تا تهدیدات این پدیده را رفع کنیم.
اگر به فکر مقاوم سازی سازه ها و ساختمان ها در مسیر زلزله و گسل های شناخته شده نباشیم، با یک زلزله باید هزاران میلیارد تومان هزینه کنیم و همه چیز را از نو بسازیم.
اگر به فکر فرهنگ جامعه نباشیم و مردم را در برابر تهاجم فرهنگی و شبیخون فرهنگی تنها بگذاریم، مشکلات ناشی از این هجوم بی امان، آثار اجتماعی و سیاسی و اقتصادی و امنیتی خود را بدون شک بروز می‌دهد و باید صدها میلیارد تومان هزینه کنیم تا آفات و صدمات این تهاجم را دفع کنیم.
شأن دولت، پیش بینی، پیشگیری و آینده نگری برای زیستی معقول برای شهروندان است. دولت یازدهم و دوازدهم در حوزه اجتماعی چه کرده و چه می کند؟ «تدبیر» در این حوزه کجاست؟ «کلید» حل مشکلات و بحران های اجتماعی در دست کیست؟ اصلاً آیا قفل های مشکلات اجتماعی در دولت شناسایی شده است که به فکر «کلید» آن باشند؟
بر اساس آخرین آمار 3 میلیون نفر معتاد روی دست خانواده ها مانده است. بر اساس همین آمارها سالی 2700 درگیری با قاچاقچیان داریم، ده ها نفر در این درگیری ها شهید و صدها نفر مجروح و جانباز می شوند. در این درگیری ها فقط سالانه 800 تن مواد مخدر کشف و ضبط می شود.
اما علی رغم بگیر و ببند و اعدام ها و رفتارهای سختگیرانه، همچنان تجارت مواد مخدر پرسود است و میلیون ها نفر از جوانان این مملکت را به خاک سیاه نشانده است. 600 نوع مواد مخدر صنعتی در کشور تولید می شود. با آنکه دو هزار کارگاه تولید مخدر صنعتی منهدم شده است، هیچ آسیبی به زیرساخت های تولید و توزیع مواد مخدر در کشور وارد نشده است. قاچاقچیان، تجارت پرسود خود را دارند. مصرف کنندگان هم به راحتی به مواد مخدر دسترسی دارند. با وجود 2 هزار مورد درگیری با قاچاقچیان، هیچ معتادی لنگ دسترسی به مواد مخدر نیست!
وزیر کشور می گوید؛ «سالی 150 هزار میلیارد تومان هزینه مبارزه با مواد مخدر می شود.» نیم یا ثلثی از این پول اگر درست هزینه می‌شد، آسیب های کشنده قاچاق مواد مخدر و معتادان در جامعه به اندازه کنونی نبود!
آمار و ارقام آسیب های اجتماعی فوق العاده هشدار دهنده و خطرناک است. ما با این شتاب، کجا می رویم؟!
متأسفانه برخی از آمارها حکایت از شیوع اعتیاد در میان دانشجویان و دانش آموزان دارد. به نظر می رسد روند مبارزه با مواد مخدر،
موفقیت آمیز نیست. ستاد مبارزه با مواد مخدر پس از 37 سال کارنامه قابل قبولی از خود باقی نگذاشته است. آیا رئیس جمهور نمی خواهد در مورد مدیریت این ستاد، بازنگری نموده و در مورد برنامه های مبارزه با مواد مخدر و کارایی آنها بازخوانی جدیدی صورت دهد؟
امروز آسیب های اجتماعی زیر پوست شهرها، چشم ها را آزار می دهد. این آسیب ها بزرگترین خطری است که خانواده ها را تهدید می کند. اعتیاد در صدر آسیب های اجتماعی است.
وزیر کشور در همایش صیانت و گفتمان سازی، اجتماعی شدن مبارزه با مواد مخدر می گوید؛ «سالی 150 هزار میلیارد تومان هزینه مبارزه با مواد مخدر می شود»! البته این آمار در برخی داده های آماری تا 173 هزار میلیارد تومان هم گفته شده است.
وقتی نگاه دولت به فرهنگ و آسیب های فرهنگی و تهاجم فرهنگی بر سبیل وادادگی است، به فضای مجازی حساس نیست، به نقش مخرب برنامه های ماهواره ای در انهدام خانواده ها بی اعتناست، وقتی بودجه مؤسسات خودجوش فرهنگی را قطع می کند، وقتی بودجه وزارت ارشاد کمی بیشتر از یک هزار میلیارد تومان است، طبیعی است باید سالی 150 هزار میلیارد تومان فقط صرف مبارزه با مواد مخدر شود. آیا به این رویکرد می گویند عقلانی اداره کردن کشور، آن هم توسط برخی که در جامعه سیاسی ما معروف به گروه عقلا بودند و اکنون هم هستند؟!
وقتی بودجه نهادهای قرآنی، کم یا حذف می شود، جوان را از سر جلسه قرآن، مسجد و منبر بلند می کنیم و می بریم پای منقل و وافور!
هزینه هنگفتی برای مبارزه با مواد مخدر و آسیب های اجتماعی صرف می کنیم اما برای منبر، محراب و مسجد که می توانند از این مفاسد جلوگیری کنند، بودجه ای اختصاص نمی دهیم. این نهادهای سنتی و فرهنگی می‌توانند در پیشگیری از جرائم سازمان یافته و مبارزه با اعتیاد و دعوت جوانان به اخلاق و معنویت نقش مهمی ایفا کنند.جدول شماره 17 بودجه را که اختصاص به برخی نهادهای فرهنگی دارد حذف می کنیم، در حالی که جمع جبری هزینه ای که برای مبارزه با مواد مخدر می‌کنیم بیش از 700 برابر مصارف جدول شماره 17 مؤسسات فرهنگی است! آیا نگاه دولت به مسئله فرهنگ و آسیب های فرهنگی، عقلانی است؟
کجا داریم می‌رویم؟ با چه سرعتی! و این گونه شتابان؟!