(29 تیر 99)
این روزها سالگرد پذیرش قطعنامه 598 توسط امام(ره) و پایان جنگ هشت ساله است. وقتی جنگ به پایان رسید، صدام از رهبران سیاسی و نظامی 27 کشور جهان که او را یاری کرده بودند، دعوت کرد و هفت روز جشن و پایکوبی راه انداخت. شیخ جابر الاحمد الصباح، امیر کویت هم در این جشن دعوت شده بود. او روز چهارم به صدام گفت؛ اگر اجازه بدهید من برگردم. بگویید کسی مرا به فرودگاه برساند. صدام به او گفت: «خودم شما را می‌رسانم». شیخ می‌گوید: «در راه فرودگاه به او گفتم ما می‌خواهیم در کویت همین جشن را برگزارکنیم.
از شما دعوت کنیم در این جشن شرکت کنید.» صدام گفت: «حتما شیخ شرکت می‌کنم. کویت خانه دوم ماست. ما به زودی به آنجا می‌آییم.»
امیر کویت در کتاب خاطرات خود که تحت عنوان «کتاب آرزوها» به چاپ رسیده، می‌نویسد: «من نفهمیدم منظور وی از این که کویت خانه دوم ماست، چیست؟» صدام پس از هفت ماه که از پایان حمله عراق به ایران می‌گذشت، به کویت حمله کرد. شیخ با حرمسرایش به عربستان پناهنده شد. آمریکا با 11 کشور اروپایی به عراق حمله کرد. یک سال و هفت ماه طول کشید تا صدام را از کویت بیرون کند.
خبرنگار مجله فرانسوی اکسپرس در مصاحبه‌ای از صدام می‌پرسد؛ «جنگ خلیج فارس یک سال و هفت ماه طول کشید. من ندیدم شما یک ساعت لباس رزم بپوشید، اما در هشت سال جنگ با ایران حتی یک ساعت لباس رزم را از تن بیرون نکردید!» صدام در پاسخ می‌گوید: «من در این یک سال و هفت ماه در کویت یک مرد هم مقابل خود ندیدم، اما در هشت سال نبرد با ایرانیان جز مردترین مردان روزگار، کسی روبه‌روی من نبود.»
امروز کجایند آن مردترین مردان روزگار که ایران را برای قرن‌ها از تهاجم و تجاوز دشمن مصون کرده‌اند.
عراق با 12 لشکر مکانیزه و 36 تیپ مستقل در 31 شهریور 1359 به ایران حمله کرد. وقتی دولت موقت خدمت دوساله سربازی را به 18 ماه تقلیل داد و مشغول پس دادن هواپیماهای اف16 به آمریکا بود، صدام سربازان ذخیره خود را احضار و از آمریکا و شوروی فرمان حمله به ایران را دریافت کرده بود.
صدام با راهبرد «جنگ برق‌آسا و سریع» با هدف نابودی انقلاب و سرنگونی جمهوری اسلامی قصد داشت ظرف یک هفته به تهران برسد. او با شعار «آمده‌ایم تا بمانیم» به ایران حمله کرد، اما ماشین جنگی او توسط همین مردترین مردان روزگار با دستان خالی در 19 عملیات بزرگ و 124 عملیات محدود، متوقف شد.
غیر از نیروهای کادر ارتش و سپاه، از 700 هزار تا یک میلیون داوطلب شرکت در دفاع مقدس پای کار این نبرد بودند. 172 هزار نفر از همین مردترین مردان روزگار در جبهه‌های نبرد رودررو با دشمن شهید شدند. 4363 زن قهرمان شجاعانه با دشمن جنگیدند و به شهادت رسیدند. این آمار غیر از کسانی است که در بمباران شهرها و روستاها به شهادت رسیدند. اکنون این‌ها در مزار شهدای شهرها آرمیده‌اند و سند شرف، عظمت، کرامت و استقلال کشورند. برخی با این توهم که ما دیگر شاهد ظهور چنین مردانی در تاریخ کشور نخواهیم بود، آن‌ها که خالص بودند، رفتند و ما باید با ناخالص‌ها روزگار بگذرانیم، اشتباه می‌کردند. به‌زودی با ظهور شهدای مظلوم دفاع از حرم، فهمیدند این نهضت ادامه دارد. کسانی هم که از آن روزگاران سخت زنده ماندند، کمتر از شهدای دفاع مقدس و شهدای دفاع از حرم نیستند. از میان صد هزار رزمنده دفاع مقدس و دفاع حرم، ما با چهره شاداب و بانشاط سردار علی فضلی روبه‌رو هستیم. فردی که 40 زخم عمیق در سرتاسر بدن خود از سال‌های دفاع مقدس دارد. مردی که 60 بار تن به تیغ جراحی در بیمارستان‌ها سپرد و هر بار که سر پا می‌ایستاد، به جبهه می‌رفت. نمونه سردار فضلی در سپاه و ارتش اسلام بسیارند که پایه‌های استقلال و قدرت ملی و شرف ایرانیان می‌باشند.
جالب است وقتی در یک مصاحبه‌ای خبرنگار از سردار فضلی می‌پرسد؛ شما نمی‌خواهید وارد عرصه سیاست و قدرت شوید و در انتخابات نامزد شوید، او می‌گوید: « من یک نخ لباس سربازی در راه اسلام و ایران را به همه دنیا نمی‌دهم.»
آن روز که صدام با کمک 27 کشور متجاوز به ایران حمله کرد، جوانان ما برای دفاع از خرمشهر چیزی نداشتند، با چنگ و دندان از مرزهای ایران دفاع کردند. امروز که بر انبوهی از سلاح‌های هوشمند در زمین، هوا و دریا
تکیه زده‌ایم، این دفاع شیرین‌تر، جانانه‌تر و مؤمنانه‌تر خواهد بود.
امروز به ذهن هیچ قدرت منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای هم خطور نمی‌کند که یک وجب به خاک ایران نزدیک شود و حتی گلوله‌ای به سمت سرزمین ما شلیک کند. آن‌ها نیک می‌دانند که در برابر مردترین مردان روزگار، حرفی برای گفتن ندارند.
آیزنهاور رئیس جمهوری آمریکا در سال 1952 و فرمانده کل نیروهای آمریکایی در جنگ جهانی دوم یک وقتی گفته بود: «منطقه‌ای مهم‌تر از ایران روی نقشه جغرافیایی جهان وجود ندارد. ایران هم دارای نفت می‌باشد و هم در چهارراه جهان واقع شده است. اگر روزگاری ایران و شوروی با هم
کنار آیند، کره زمین جای امنی برای غرب نخواهد بود. همچنین نباید وضعیتی پیش آید که ایران به گذشته دور خود بازگردد و یک قدرت نظامی شود. وای به وقتی که میلیتاریسم ایرانی زنده شود. بروید تاریخ این کشور را بخوانید تا متوجه حرف من بشوید.» امروز ایران به دلیل قدرت سیاسی و نظامی خود روابط راهبردی با روسیه و حتی چین دارد.
دشمنان اسلام و ایران با تجاوز به خاک مقدس جمهوری اسلامی در
31 شهریور سال 59 قدرت نهفته در ملت را بیدار کردند تا دست به قبضه شمشیر ذوالفقار ببرد. این شمشیر به امر امام(ره) بعد از پذیرش قطعنامه 598 به غلاف نرفته است. ضربت این شمشیر تا ظهور حضرت حجت(عج) بر سر قاسطین، مارقین و ناکثین تاریخ فرود خواهد آمد، حتی یک لحظه از سر آن‌ها کوتاه نخواهد شد.
اخباری که از جنگ‌‌طلبان سرزمین‌های اشغالی فلسطین و نیز عمال شرور کاخ سفید می‌رسد، حاکی است که آن‌ها با دم شیر بازی می‌کنند، اما مقامات پنتاگون همواره آن‌ها را انذار داده‌اند که از این کار پرهیز کنند. اگر ادامه دهند، جنگی رخ دهد، ظرف 6 دقیقه یا حداکثر 6 ساعت از اسرائیل غاصب چیزی باقی نخواهد ماند. جنگ نه 6 روزه، نه 6 ماهه و نه 6 ساله خواهد بود. امروز ذوالفقار علی(ع) در دست میلیون‌ها جوان ایرانی و میلیون‌ها تن از جوانان بین‌الملل اسلام در خط مقاومت است. دشمن باید دست از شرارت بردارد. ماکرون رئیس‌جمهور فرانسه یک وقتی به رئیس‌جمهور ما گفته بود، پنج کشور طرف گفت‌وگو تصمیم گرفته بودند به ایران حمله کنند، اما وقتی شما روی کار آمدید از حمله منصرف شدند.»
متأسفانه رئیس‌جمهور ما هم این بلوف را قبول کرده بود که تن به برجام بی‌فرجام و دستاوردهای هیچ و خسارت محض آن داد. در حالی که همان موقع ژنرال‌های استکبار جهانی در غرب در اتاق‌های جنگ در ارزیابی برآورد قدرت موشکی و قدرت پهپادی ایران مثل بید می‌لرزیدند.
اینقدر هوشمندی در رئیس‌جمهور ما وجود نداشت که به او بگوید روسیه و چین به دلایل راهبردی به هیچ وجه از این تجاوز حمایت نخواهند کرد. شما هم عددی نیستید که دست به قبضه شمشیر ببرید.
امروز قدرت جمهوری اسلامی بر هیچ دولتی ازجمله ابرقدرت‌ها پوشیده نیست. وقتی پهپاد فوق پیشرفته آمریکایی توسط رزمندگان اسلام ساقط می‌شود.
وقتی عین‌الاسد اصلی‌ترین پایگاه آمریکا در منطقه هدف قرار می‌گیرد، وقتی... صدای نفس هیچ جنگ‌طلبی در کاخ سیاه واشنگتن و اتاق جنگ رژیم صهیونیستی درنمی‌آید. آن‌ها از این که ایران به آن‌ها حمله نمی‌کند، خیلی ممنون هستند، اما ترس آن‌ها از رزمندگان آتش به اختیار در سرتاسر خطوط مقاومت نفس‌هایشان را در سینه حبس کرده است. آن‌ها نیک می‌دانند با مردترین مردان روزگار در ایران و نیز کل خطوط مقاومت روبه‌رو هستند، چاره‌ای جز پایین آوردن پرچم جنگ سخت در میدان ندارند.