(15 آذز 99)
1- مصوبه اقدام راهبردی برای لغو تحریم‌ها و صیانت از حقوق ملت ایران با رأی قاطع نمایندگان مجلس به تصویب رسید.
این مصوبه گام بلندی برای لغو تحریم‌هاست. چرا که دست ایران را در هرگونه مذاکرات احتمالی آینده به شرط این‌که مذاکره‌کننده فرق بین لغو (Terminate) و تعلیق (suspend) و نیز زمان بده و بستان داده‌ها و نستانده‌ها را بفهمد، باز نگه می‌دارد. مخالفت با این طرح و عصبانیت از رأی بالای آن، یک رونمایی از کاسبان واقعی تحریم و نیز مسئولان خود تحریمی در داخل بود. کسانی‌که بر طبل تصمیم‌‌گیری فراقوه‌ای از موضوعات هستهای می‌کوبند حداقل باید بدانند نظر یک قوه در این‌باره که نظر ملت را نمایندگی می‌کند چیست.
ضمن این‌که این موضع کاسبکارانه با اصول 71 و 77 قانون اساسی مغایرت دارد. اصل 71 قانون اساسی، مجلس را مجاز می‌داند در عموم مسائل قانون وضع کند و اصل 77 قانون اساسی می‌گوید؛ «عهدنامه‌ها، مقاوله‌نامه‌ها ، قراردادها و موافقت‌نامه‌های بین‌المللی باید به تصویب مجلس شورای اسلامی برسد.»
کسانی‌که با این طرح در داخل و خارج مجلس مخالفت کردند باید بگویند چرا با لغو تحریم‌ها مخالفند و چرا لزومی به صیانت از منافع و حقوق مشروع ملت نمی‌بینند.
آمریکا و اروپا به انجام تعهدات خود در برجام پشت پا زدند. برجام را عملا پاره کردند و دولت ما یک سویه به تعهدات خود عمل کرد. آنها به این کار بسنده نکردند، دانشمندان هستهای ما را ترور کردند. به تأسیسات هستهای ما حمله کردند. کدام عقلانیت معطوف به منافع و مصالح ملی حکم می‌کند ما ساکت باشیم و همچنان به تعهدات ظالمانه و فراتر از مقررات NPT پای‌بند باشیم؟ به چه دلیل به میلیاردها تومان سرمایه‌گذاری در حوزه علوم هستهای در دولت‌های پیشین برای رفع نیازهای پزشکی، دارویی ، برق و انرژی و نیز کشاورزی و ... باید چشم بپوشیم و آن را از خارج وارد کنیم. با این همه حجم تحریم‌ها، کدام عقلانیت سیاسی و دیپلماتیک بر این خسارت محض مهر تأیید می‌زند. کدام شخصیت حقیقی و حقوقی مسئولیت تاریخی این تصمیم نادرست برجامی و زیان سخت و نرم بر بیت‌المال ایرانیان را می‌پذیرد.
شاید تنها دلیل این رویکرد ذلیلانه این باشد که اگر نکنیم جنگ می‌شود؟
اولا: بر فرض محال، این فرضیه درست باشد مگر به بهانه جنگ ما باید عزت، استقلال و شرف و آبروی ایران را بفروشیم.
ثانیا: اگر قرار بود جنگ بشود، دشمن به جنگ فرهنگی، اقتصادی و روانی و بهویژه تحریم ها روی نمی‌آورد؟!
ثالثا: آمریکا تاکنون با کدام کشور وارد جنگ شده که میلیون‌ها سرباز جان برکف پشت سلاح‌های خود منتظر چنین روزی هستند. اگر قرار بود جنگ شود و بهانه‌ای پیدا کند در زدن پهپاد فوق پیشرفته و زدن عین‌الاسد این کار را می‌کردند.
رابعا: اگر قرار بود جنگ شود چرا آمریکایی‌ها سیبل‌های زمینی و هوایی خود را در منطقه دارند جمع می‌کنند و از افغانستان و عراق دارند فرار می‌کنند و حالت تدافعی گرفته اند!
آنها باید از جنگ بترسند یاما؟! به قول سردار سپهبد شهید قاسم سلیمانی « ما ملت شهادتیم، ما ملت امام حسین (ع) هستیم.» کسانی که خود را از آن ملت می‌دانند و نمایندگی ملت را یدک می‌کشند باید از دیدگاه‌های تسلیم‌طلبانه و سازشکارانه فاصله بگیرند و به ملت بپیوندند.
براساس یک حسابرسی ساده در نهادهای نظارتی بدعهدی آمریکا در برجام و عمل به تعهدات یک‌سویه دولت و نیز آثار زیان‌های مترتب انسانی و غیرانسانی بیش از 150 میلیارد دلار به کشور خسارت وارد شده است. چرا نباید با تکیه به آرای ملت جلوی این خسارت را گرفت؟! وقتی نیازهای هستهای را با تکیه به دانش دانشمندان خود می‌توانیم رفع کنیم چرا باید آنها را به دم تیغ دشمن با تصمیمات برجامی بدهیم و آن را با هزار زحمت و خسارت مالی از خارج در شرایط تحریمی وارد کنیم. می‌گویند؛ این طرح، زمینه کاهش تحریم‌ها را فراهم نمی‌کند؛ برجام نه تنها تحریم‌ها را کاهش نداده بلکه از روز اول توافق بر حجم و اندازه و کیفیت تحریم‌ها افزوده است. برجام
جوخه ترور را در داخل و خارج تقویت کرده است. چرا باید در شرایطی که مقامات دولتی درگیر در برجام بارها اعتراف کرده‌اند « برجام هیچ دستاوردی برای ملت نداشته است.» همچنان بر موضع ذلیلانه تسلیم‌طلبی در برابر زیاده‌خواهی‌های آمریکا تأکید کنند. حرف اصلی و پیام دقیق مصوبه مجلس این پیام را به دشمن می‌دهد « اجرای یک طرفه تعهدات دیگر امکان‌پذیر نیست .» این طرح قطعا آمریکا و رژیم صهیونیستی را عصبانی می‌کند، چرا باید عده‌ای در داخل هم از آن عصبانی شوند. این رفتار مشکوک، دشمن را گستاخ می‌کند و معیشت مردم را همچنان در گروگان آنها نگه می‌دارد. معاون اول رئیس‌جمهور که در مناظرات انتخاباتی- 12 اردیبهشت 96 - گفته بود ما به همه اهدافمان در برجام رسیده‌ایم، اخیرا در نشست نخست‌‌وزیران عضو سازمان شانگهای گفته است: « ایران منفعت قابل‌توجهی از اجرای برجام نبرده است.» با این اعتراف وی به اعترافات صریح ظریف و سیف که در همان ماه‌های اول اجرای برجام گفته بودند: « حتی یک حساب بانکی در لندن نمی‌توانیم افتتاح کنیم» و « عایدی ما از برجام تقریبا هیچ بود» پیوست. چرا باید عده‌ای جرئت کنند دولت جدید آمریکا را در ریل‌گذاری برای تحمیل خسارت‌های بزرگ بعدی آماده و کمک کنند. امروز عقلای ملت به این نتیجه رسیده‌اند که هرگونه فعل و قولی که نشان دهد
باز میل به مذاکره مجدد با این همه مذاکره و توافق بی‌ثمر گذشته، داریم خیانت است این را نتیجه نظرسنجی‌های گوناگون از مردم و نخبگان نشان می‌دهد چرا برخی اصرار دارند از این حقیقت و مطالبه واقعی ملت فرار کنند و همچنان بر صدای طبل تداوم تحریم‌های ظالمانه بکوبند و اجازه ندهند هیچ صدایی از خانه ملت برای تأمین منافع ملی در آید؟! مجلس با اقدام انقلابی خود به تصمیمات یک طرفه در برجام خاتمه داد این یک تصمیم ملی است و باید به آن احترام گذاشت. متأسف هستم از این‌که رئیس جمهور هنوز دل به سیب و گلابی برجام بسته است و اعلام کرده، «با مصوبه مجلس موافق نیستم و آن را برای فعالیت های دیپلماتیک مضر می دانم.»
هفت سال است این دولت فعالیت دیپلماتیک می کند تا تحریم ها را بردارد. تمام این فعالیت ها نا کام مانده تحریم ها نه تنها برداشته نشده بلکه اضافه هم شده است و از همه مهم تر ترور هم به آن بار شده است! آیان زمان آن فرا نرسیده است که به این پرسش پاسخ دهند که خسارات وارده از فعالیت دیپلماتیک دولت را تا کجا باید ملت تحمل کنند.نقطه پایان این خسارات محض چیست؟ آیا بهتر نیست به رأی ملت احترام بگذارند و در رفع تحریم ها با مجلس همراهی کنند؟
سخن آخر این‌که تمام استراتژیست‌های نظامی جهان اعتراف دارند قدرت نظامی ایران از «مرز بازدارندگی» گذشته و عملا هرگونه حمله نظامی به ایران را به اعتراف صریح مقامات پنتاگون متوقف کرده است. این مرتبت بازدارندگی اکنون در مرحله « اقدام پیش‌دستانه» برای ضربه اول است.جمهوری اسلامی باید برای پایان دادن به ترورها و نیز خرابکاری در حوزه هستهای و حوزه اقتصاد بهویژه پس از شهادت شهید محسن فخری‌زاده دو نقطه را در هم بکوبد؛ یکی مقر موساد در قلب سرزمین‌های اشغالی و یکی هم مقر منافقین در آلبانی. این اقدام، جمهوری اسلامی را در مرحله بازدارندگی از ترور و خرابکاری تا سال‌ها نگه خواهد داشت.