(6 اسفند 99)
رهبر انقلاب اسلامی در دیدار نمایندگان خبرگان رهبری موضوع مناقشه هسته ای غرب با پیشرفت های ایران را مورد اشاره قرار دادند و به ادبیات مستکبرانه، طلبکارانه، غلط، غیرمنصفانه و از موضع بالا حرف زدن این جماعت را پاسخ داده و فرمودند: «شما کی هستید و چه کاره هستید که جلوی ما را بگیرید؟!شما چه کاره هستید که می گویید نمی گذاریم؟! ما به سلاح هسته ای اصلا فکر نمی کنیم. اگر تصمیم داشتیم سلاح درست کنیم شما و بزرگتر از شما هم نمی توانستند جلوی آن را بگیرند.»
وقت آن است که مسئولان کشور پس از گذشت 20 سال گفت‌وگوی بی حاصل با استکبار جهانی در سه دولت گذشته در مورد «کیستی» طرف مذاکره و «چیستی» موضوع مذاکرات و «چرایی» آن دقیق بیندیشند و آن را مبنای دیپلماسی خارجی کشور با 4 کشور محور شرارت در جهان قرار دهند.
برخی دیپلمات های ما به گونه ای با طرف مناقشه هسته ای، موشکی و ... طرف می شوند گویی برای آنها «حق تحریم» قائل هستند. چه کسی به آنها این حق را داده است. هند، پاکستان و کره شمالی به سلاح هسته ای دسترسی دارند. چین و روسیه که در قالب 1+5 طرف گفت‌وگو با ما بودند اکنون مدعی ما نیستند و در مواضع صریح و رسمی اعلام کرده اند ایران در مواضع هسته ای خود در برجام محق است و طرف بدعهد و ناقض پیمان مقصر است که یک پیمان بین المللی را بلااثر و بلاموضوع کرده است. می ماند آمریکا ، انگلیس، فرانسه و آلمان که اولی محور اصلی شرارت و تجاوز و ناامنی در جهان و دومی و سوم وچهارمی شرکای جنایات و تجاوزات آمریکا در 5 قاره جهان هستند. چه کسی گفته است ادعاهای بی‌اساس آنها در مورد پیشرفت های علمی و فناوری هسته ای ایران باید مسموع باشد؟
چه کسی گفته اگر این جماعت شرور زورشان رسید ظالمانه‌ترین تحریم ها را علیه ملت و دولت ایران تصویب و به مرحله اجرا گذاردند و برخلاف عرف دیپلماسی جهان بر این تجاوز اصرار کنند، برای آنها «حق» درحقوق بین‌الملل پیدا می شود. اگر مبنا «زور» است ما هم از فردا می توانیم تمام پایگاه‌های نظامی آمریکا و ناتو رادر شعاع دو هزار کیلومتری ایران در زمین و دریا در هم بکوبیم.
آزادی کشتیرانی در آبراه‌های بین المللی علیه آمریکا، انگلیس، فرانسه و آلمان را ناامن کنیم! چه کسی گفته است نمی شود جنگ اقتصادی را به جنگ نظامی تبدیل کرد؟ به ویژه آن که ملت عراق و ملت افغانستان و دولت و ملت سوریه خواستار خروج سریع نیروهای آمریکایی و ناتو در منطقه هستند. این تصمیم مشروعیت خواست مردم منطقه را هم در پی دارد. آیا می توان این «زور» را تبدیل به «حق» کرد؟ زور نمی تواند مبنای مشروعیت اعمال قدرت باشد. منطق، انصاف، مبانی حقوق بین‌الملل و حق دستیابی ملت ها به تکنولوژی‌های پیشرفته، استقلال ملی کشورها این حق را به ایران و به همه دولت ها و ملت ها داده و می دهد که هرطور که می خواهند مسیر پیشرفت کشور را طی کنند و به مقابله با زورگویان و زیاده‌خواهان بپردازند.
چه کسی به رژیم اشغالگر قدس با داشتن 200 کلاهک هسته ای و داشتن پایگاه هسته ای دیمونا این اجازه را داده است که هر از چندی غلط زیادی کند و زبان به تهدید و زیاده‌گویی بیالاید.
حزب‌الله با خفت وخواری صهیونیست‌ها را از لبنان بیرون کرد و در جنگ 33 روزه طعم تلخ شکست و تسلیم را به آنها چشاند و رزمندگان حماس در چند جنگ رودرروی آنها را به ذلت و خواری افکندند. این دلقک صهیونیسم بین الملل که در دولت سرزمین های اشغالی جا خوش کرده است،چطور جرئت می کند از موضع بالا با ملت و دولت ایران سخن بگویدو حیای سیاسی را کنار بگذارد؟
واقعا دولت ما و وزارت خارجه ما یک بار برای همیشه از خود سؤال کنند این‌ها کی هستند؟ قد و قواره آنها چقدر است؟ چه مشروعیتی در چیستی مطالبات آنها به لحاظ حقوق بین‌الملل وجود دارد؟
و چرا ما باید در برابر آنها کوتاه بیاییم؟
منشأ دو صدایی در دولت و مجلس روی فهم غلط یکی از دو طرف در مورد کیستی دشمن و چیستی مطالبات آن و چرایی خصومت‌ورزی آن‌هاست. مصوبه مجلس مثل روز روشن است.
1- اقدام راهبردی برای لغو تحریم ها
2- صیانت از منافع ملت ایران
ملت ایران با شعار ملی «انرژی هسته ای حق مسلم ماست» توی دهن آمریکا و اروپا زدند، می زنند و جلوی زیادخواهی آنان ایستاده‌اند. نفرت روزافزون ملت ایران از حکام مستبد آمریکا و اروپا نشانه اصرار آنها برای دستیابی به حقوق خود است. ملت ایران اجازه نمی دهد آمریکا و اروپا مؤلفه‌های قدرت ملی را به بهانه‌های پوچ و بی اساس و بی ربط یکی پس از دیگری بگیرند و جای بدهکار و طلبکار را عوض کنند. دولت باید این منطق ملت را که در مصوبه مجلس شورای اسلامی تجلی پیدا کرده است نمایندگی کند. تا استکبار جهانی دست روی ماشه جنگ اقتصادی دارد چرا ما باید دست از روی ماشه مقاومت پایدار و ایستادگی مؤثر برداریم یا رفتاری کنیم که گویی تردید در این موضع را داریم ؟!
دوصدایی در دولت و مجلس در مناقشه هسته ای مسموع نیست. نهاد فیصله بخش اختلافات نهاد قانونی شورایعالی امنیت ملی است. هیچ صدا و سخنی غیر از مصوبات این نهاد قانونی پذیرفته نیست. سیاست خارجی جمهوری اسلامی و مقابله با شرارت استکبار جهانی به ویژه، آمریکا محصول خرد جمعی نظام در شورایعالی امنیت ملی است که مصوبات آن با تأیید رهبری اجرایی می شود .هر کس از این خرد فاصله بگیرد بی خردی است. قرار است یک صدا از ایران به گوش اشرار جهانی برسد آن هم فریاد نفرت ملت ایران از جنایات و مظالم آمریکا با این قرائت که؛ «شما کی و چه کاره هستید!؟» که می خواهید برای دولت و ملت ایران تکلیف تعیین کنید!