(18 آذر 99)
1- اصل 126 قانون اساسی، رئیسجمهور را مسئول مستقیم امور برنامه و بودجه میداند. اصل 52 قانون اساسی میگوید؛ بودجه سالانه کل کشور باید توسط دولت «تسلیم» مجلس شود، اما امسال رئیسجمهور برخلاف رویه خود و رؤسای جمهور گذشته در 40 سال گذشته برای تسلیم بودجه به مجلس نیامد، حتی رئیس سازمان مدیریت و برنامهریزی را هم به مجلس برای تسلیم و توضیح در مورد ویژگیهای بودجه نفرستاد. این نقض آشکار قانون اساسی توسط کسی که طبق اصل 113 مسئولیت اجرای قانون اساسی را به عهده دارد، به بهانه خطر کرونا مسموع نیست. اگر این فهم از پدیده کرونا پذیرفته شود، باید همه کادر درمان در بیمارستانها به بهانه حفظ جان خود پستهای خدمت را ترک کنند. این در حالی است که در مجلس همه پروتکلهای بهداشتی رعایت شده بود. 2- لایحه بودجه 1400 در یک نگاه کلی با رشد 45درصدی در بودجه عمومی مخارج دولت، رشد 25درصدی حقوق، رشد 250درصدی فروش نفت یا اوراق نفت که بالاترین رشد را در دهههای اخیر داشته، بسته شده است. این در حالی است که سهم مالیات در بودجه عمومی 29 درصد می باشد که پایینترین سهم طی دهههای اخیر است. 3- از اصلاح ساختار بودجه بهویژه در مورد «پیشبینی درآمدها» اثری دیده نمیشود. قطار بودجه در حالی به ایستگاه بهارستان رسیده که دیوان محاسبات نه تنها تفریغ بودجه سال 1398 را به مجلس نداده بلکه خبر هم نداده در بودجه سال 1399 تاکنون چه اتفاقی افتاده است.