(9 دی 97)
9 سال است از گردوغبار بنشسته بر حوادث و رویدادهای تلخ دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری می‌گذرد. کسانی‌که دستی از دور به آتش فتنه داشتند گرمی و حرارت آن را حس نمی‌کنند و کسانی‌که معرکه‌گردان اصلی آن در داخل و خارج بودند خوب می‌دانستند کجا را هدف قرار دادند. اینکه سران فتنه را وابسته به اجانب یا بازی‌خورده آنها بدانیم در اصل و فرع جرائم آنها فرقی نمی‌کند. چون فهرست جرائم آنها نشان می‌دهد عملاً پا در میدان محاربه با مردم و نظام گذاشته بودند و اهل «بغی» به حساب می‌آمدند. اما جرم اصلی آنها چه بود؟ جرم اصلی آنها ایجاد شکاف بین مردم و نظام بود. نظامی که با صدها هزار شهید و جانباز و آزاده و نظامی با میلیون‌ها انسان بصیر و شجاع و فهیم را در عرصه سیاسی در عالی‌ترین درجه اقتدار و امنیت ملی بود به چالش کشیدند. آنها انتخابات سال 88 را با بی‌سابقه‌ترین سطح مشارکت مردم که پایه و اساس امنیت و اقتدار ملی بود بی هیچ سند و مدرکی مخدوش جلوه دادند. آنها تصویر نظامی را که در کنار مردم و مردمی که پشتیبان نظام با جان و مال و ناموس خود بودند مشوه نشان دادند. آنها انسجام اسلامی و اتحاد ملی را به آتش کشیدند تا عقده‌های حسادت و قدرت‌طلبی و فزون‌طلبی خود را ارضا کنند. آنان به دروغ می‌گفتند که التزام عملی به اسلام و نظام و انقلاب دارند. قول و فعل و تقریر بیانیه‌های آنان نشان داد به چیزی جز « تغلب» با اسم رمز آشوب «تقلب» فکر نمی‌کردند.