(25 شهریور 96)
مصلحت در فقه اسلامی به عنوان پایه جعل و تشریع احکام شرعی است. علاوه بر آن منبع استنباط احکام شرعی و همچنین پایه مدیریت و اداره جامعه و صدور حکم حکومتی است.
علمای شیعه در ابتنای احکام شرع بر مصالح و مفاسد متفق القولند دو عنصر زمان و مکان در مصلحت دارای نقش موثر و تعیین کننده است.
مصلحت به معنای عرفی سازی نیست که برخی آن را بهانهای برای سکولاریزاسیون بیابند. مصلحت به معنای تهی کردن نصوص از پیام ثابت و بادوام و واگذار کردن معنای احکام به درک تاریخی و عصری نمودن فهم احکام نیست.